بارالها!

در پيشگاه تو ايستاده ‌ام، و دست‌ هايم را به سوى تو بلند كرده‌ام، آگاهم كه در بندگى ‌ات كوتاهى نموده و در فرمانبرى ‌ات سستى كرده‌ام، اگر راه حيا را مى ‌پيمودم از خواستن و دعا كردن مى ‌ترسيدم...

ولى � پروردگارم!

آن گاه كه شنيدم گناهكاران را به درگاهت فرا مى ‌خوانى، و آنان را به بخشش نيكو و ثواب وعده مى ‌دهى، براى پيروى ندايت آمدم، و به مهربانى‌هاى مهربان ‌ترين مهربانان پناه آوردم. و به وسيله پيامبرت كه او را بر اهل طاعتت برترى داده، و اجابت و شفاعت را به او بخشيدى، و به وسيله برترين زن، و به فرزندانش، كه پيشوايان و جانشينان اويند، و به تمامى فرشتگانى كه به وسيله اينان به تو روى مى ‌كنند، و در شفاعت نزد تو، آنان را كه خاصان درگاه تواند، وسيله قرار مى‌ دهند، به تو روى مى ‌آورم. پس بر ايشان درودفرست، و مرا از دلهره ملاقاتت در امان دار، و مرا از خاصّان و دوستانت قرار ده، پيشاپيش، خواسته و سخنم را آنچه سبب ملاقات و ديدن تو مى ‌شود قرار دادم اگر با اين همه، خواسته‌ام را رد كنى، اميدهايم به تو به يأس مبدّل مى ‌گردد، همچون مالكى كه از بنده خود گناهانى ديده و او را از درگاهش رانده، و آقايى كه از بنده‌اش عيوبى ديده و از جوابش سر باز مى ‌زند. واى بر من اگر رحمت گسترده‌ات مرا فرانگيرد، اگر مرا از درگاهت برانى، پس به درگاه چه كسى روى كنم؟

اما...

اگر براى دعايم درهاى قبول را گشوده، و مرا از رساندن به آرزوهايم شادمان گردانى، چونان مالكى هستى كه لطف و بخششى را آغاز كرده، و دوست دارد آن را به انجام رساند، و مولايى را مانى كه لغزش بنده‌اش را ناديده انگاشته و به او رحم كرده است. در اين حالت نمى ‌دانم كدام نعمتت را شكر گزارم؟

آيا آن هنگام كه به فضل و بخششت از من خشنود شده، و گذشته‌هايم را بر من مى ‌بخشايى؟ يا آن گاه كه با آغاز كردن كرم و احسان بر عفو و بخششت مى ‌افزايى؟

پروردگارا!

خواسته‌ام در اين جايگاه، يعنى جايگاه بنده فقير نااميد، آن است كه:

گناهان گذشته‌ام را بيامرزى، و در باقيمانده عمرم مرا از گناه بازدارى، و پدر و مادرم را كه دور از خانه و خانواده و غريبانه در زير خاك‌ها خفته‌اند، ببخشى.

تنهايى ‌شان را با انوار احسانت از بين ببر، و وحشتشان را با نشانه‌هاى بخششت به انس بدل كن، و به نيكوكارشان دم به دم نعمت و شادمانى بخش، و به گناهكارشان مغفرت و رحمت عطا كن، تا به لطف و مرحمتت از خطرات قيامت در امان باشند، به رحمتت در بهشت ساكنشان گردان، و بين من و آنان در آن نعمت گسترده شناسايى برقرار كن، تا مشمول شادمانى گذشته و آينده شويم.

آقايم!

اگر در كارهايم چيزى سراغ دارى كه مقامشان را بالا مى ‌برد و بر اكرامشان مى ‌افزايد، آن را در نامه اعمالشان قرار ده، و مرا در رحمت با آنان شريك كن، و آنان را مشمول رحمتت بگردان، همچنان كه مرا در كودكى تربيت كردند.