مرسی . مرسی از این پستت. عالی بود. مخصوصا دو تا جمله ی آخر

salam salam

kheyli kheyli

kheyli ziba bod

mamnonam az shoma

khososan on jomle akhar

خدایا چه ساده می توان زیست و چه سان ما تجمل گرایانه زندگی می کنیم.

خدایا چه ساده می توان تو را باور داشت و چه سان دور مانده ایم از تو.

خدایا چه آسان ما را می بخشی و چه بی خبرانه روی از تو بر گرفته ایم.

خدايا آيا باور کنم که از گناهانم نخواهی گذشت؟

ايا قبول کنم که بر من خشم خواهی گرفت؟

نه هرگز .

من هرگز به اين باور نميرسم.

خودت نااميدان را شيطان خوانده.ای بدون اينکه سخنی از درجه گناهانشان بگويی.

پس تو هر کسی را با هر درجه از بدی پذيرايی.

پس مرا بپذير که جز دامان تو پناهی ندارم.

خدایا ای مهربانترین مهربانان...

کسی که به شوق تو می خواهد پرواز کند، تو پر و بالش باش...

کسی که به شوق تو می روید، تو آبش باش...

کسی که از سوز دل با تو سخن می گوید، تو زبانش باش...

کسی که تو را بی آنکه بداند جستجو می کند، تو مقصد و مقصودش باش...

کسی که تو را صدا می کند، تو ندایش باش...

کسی که تو را عشق می ورزد، تو معشوقش باش...

 خدا.....خدا.....خدا...خدا.....خدا....خدا....خدا

درود بر داداش گلم

باورت نميشه وقتي ميام تو وبلاگت و اين حس و حال زيبا رو مي بينم همه چي يادم ميره .

هرچي كه شايد در اون روز باسم تلخ گذشته.

واقعا اين شعرو اين عكس بك گروند چه غوغايي با ادم مي كنه.

فقط مي گم خوش باشي داداش گلم و ارزوم اينه زندگي هم همچون تو به رويت لبخند  بزند.

با تشكر دوستارت.

خیلی عالی بود الهی ...منم قسمت اول شعرت موندم...فعلا هنوز بابای ما دست مارو نگرفته ببره خونه ی خدا...نمی دونم خونه ی خدا برم می رم توو قسمت دوم شعرت یا بازم توو قسمت اولش میمونم

تو آیا دیده ای ، وقتی هوای سینه ات ابر است و باریدن نمی داند

و دشت سینه ات ، می سوزد از بی آبی خوبی

تمام غنچه های مهر ، در جان تو خشکیده ست

به یادش ، قلب تو ، آرام می گیرد

و چشمان امیدت

گونه های چشم در راه تو را ،

با بارشی ، سیراب خواهد کرد

و گل های محبت ، در تمام پهنه جان تو می روید

تو ایا دیده ای وقتی دلت می گیرد از دلگیری مردان تنهایی

که شب هنگام ، سر به زیر افکنده

شرم خالی دستان خود را،در کویر مهربانی ، چاره می جویند

کسی آهسته می گوید :

سرای عشق را ، یک بار دیگر اب و جارو کن

سوار صبح در راه است

تو آیا دیده ای ، وقتی که دریای پر از طوفان مشکل ها

بساط  زورق اندیشه را

در صد خروش موج می پیچد

کسی سکان این زورق ، به ساحل می برد با مهر

و می داند که تو  

بی آنکه در ساحل ، به شکری ، قدر این خوبی به جای آری

بدون گفتن یک ، یا خدا

این نا خدا ، از یاد خواهی برد

خدا را دیده ای آیا ؟

به هنگامی که در این بیکران  ، این پهنه هستی

به ترسی از رها بودن ، تو می پرسی  

کسی می بیندم  آیا ؟

کسی خواهد شنید این بنده تنها ؟

جوابت را ، نه از آنکس که پرسیدی

جوابت  را ، خودش با تو ،

 و با لحن و کلام مهر می گوید

که من نزدیک تو هستم ، به هنگامی که می خوانی مرا

آری ، تو دعوت کن مرا ، با عشق

اجابت می کنم ، با مهر

هدایت می شوی ، بر نور

خدا را دیده ای آیا ؟

گمانم دیده ای او را

که من هم آرزو دارم ، ببینم باز هم او را

به چشم سر ، که نه

او خود گشاید ، دیده های روشن دل را

لطیف و خلق آگاه است  

چه زیبا می شود ،چشمی که می بیند ترا

چشم دلی ، از جنس نور و عشق و آگاهی